Inloggen


Inloggen Registreer
X

Er zijn nog geen producten in jouw winkelwagen geplaatst.

BOOS BOOS!

"Jij bent een pestkop! Waarom willen volwassenen altijd kinderen pesten?"

Hij is boos. Logisch. Hij moet iets doen wat hij eigenlijk niet wil. Hij wil liever achter de computer blijven zitten, maar volgens zijn schema is het nu tijd om met mij mee te gaan. Ik weet dat dit de reden is van zijn botte uitspraken en dat hij mij straks weer 'de allerbeste meester ooit' vindt. Nu ben ik 'de allerstomste meester ooit'.

We lopen naar mijn kamertje. Hij boos, ik rustig. We gaan zitten. Hij boos, ik rustig. Ik zeg dat ik aan hem kan zien dat hij boos is. Hij schreeuwt dat het door mij komt dat hij boos is. Dat het oneerlijk was dat hij nu van de computer vandaan moest. Dat anderen er wel langer achter mogen.

Ik blijf rustig en vertel hem nogmaals wat hij al weet: dat hij zijn schema heeft en dat hij er zelf mee akkoord was gegaan om het schema zo op te stellen. Ik laat hem verder weten dat het nu tijd is om met mij te praten over hoe het gaat in de klas. Met een diepe zucht gooit hij zijn armen in de lucht. "Jij snapt er ook helemaal niets van!" Dan probeert hij het nogmaals uit te leggen: het is oneerlijk dat hij nu van de computer af moest.

Ik zie dat hij er zo erg mee bezig is dat hij nu even aan niets anders kan denken. Ik besluit mijn eigen planning het raam uit te gooien en te kijken naar wat dit kind nodig heeft. "Ik zie aan je dat je het heel vervelend vindt. Hoe voelt dat, die oneerlijkheid?"

Dat weet hij heel goed. "Ik ben BOOOOOS!" schreeuwt hij uit.

"Nou, dat kan ik zien!" Ik sta op en neem zijn pose aan. "Ik zie dat je vuisten gebald zijn, dat je je wenkbrauwen naar beneden hebt en dat je spieren gespannen zijn. Het lijkt wel alsof al die boosheid er nu direct uit moet komen!"

"JAAAAAA!" is het boze antwoord.

"Nou, kom op dan!" spoor ik hem aan. "Tijd om de boosheid er uit te gooien!" Uit de kast haal ik kussens tevoorschijn. Hij kijkt me met grote ogen aan. "Tijd voor een kussengevecht!"

Dat laat hij zich geen twee keer zeggen. We spreken nog wel even wat regels af – 'niet in het gezicht' – maar daarna vliegen de kussens in het rond. Het boze gezicht heeft plaatsgemaakt voor een blij gezicht.

Even later ligt hij op de kussens uit te rusten. Ik doe het licht uit, waardoor hij zijn ogen even dicht kan doen. "Ja," zegt hij met een zacht stemmetje, "even slapen."

Een paar minuten later zitten we te praten over wat er nu gebeurd was. Hij is weer rustig geworden en kan opvallend goed antwoord geven op mijn vragen. Met een  glimlach op zijn gezicht gaat hij weer terug naar de klas. Voor nu is hij kalm en kan hij straks in de klas weer aan het werk. En ik? Ik puf even uit. Het is hard werken, zo'n kussengevecht!

 
Rob Versteegt is een Remedial Teacher op basisschool Plantijn in Barneveld. Daar begeleidt hij vooral leerlingen met gedragsproblemen. Dit doet hij vanuit zijn eigen ervaring: vanwege zijn autisme ziet hij de wereld op een andere manier, net als de leerlingen die hij begeleidt. Hierdoor kan hij goed aangeven wat deze leerlingen nodig hebben en voelen de leerlingen zich begrepen. Over zijn autisme heeft Rob een boek geschreven: 'Een andere Kijk op de Wereld'.
      16-01-2018 12:31     Reacties ( 1 )
Reacties (1)
 Anja van der Hoek -  25-01-2018

Leuk, zo'n kijkje in het leven van een bevlogen remedial teacher. En mooi beschreven, Rob.

Deze website gebruikt cookies om het bezoek te meten, we slaan geen persoonlijke gegevens op.
Accepteer geselecteerde cookies